شاعر چه خوب مردمان سرزمینش را می شناخت ، انسانهایی که به دیدن مرگ عادت کرده اند.
روزگاری شاعری نوشت : "آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید."
شاعر چه خوب مردمان سرزمینش را می شناخت ، انسانهایی که به دیدن مرگ عادت کرده اند. حال یکی باید از این آدم هایی که برای دیدن جان دادن یک انسان آن هم با طناب دار قبل از طلوع خورشید جمع شده اند پرسید : دیدن مرگ یک انسان اینقدرهیجان انگیز است ؟ من واقعا قصد این ها را از تجمع در برابر اجرای حکم اعدام نمی دانم ولی هرچه فکر می کنم دیدن مرگ یک انسان نباید این همه آدم را سر صبح جمع کند . حکم اعدام هنوز هست تا وقتی که این جایگاه ها پر از ببینده باشد .
یک نفر در آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دایم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید."
شاعر چه خوب مردمان سرزمینش را می شناخت ، انسانهایی که به دیدن مرگ عادت کرده اند. حال یکی باید از این آدم هایی که برای دیدن جان دادن یک انسان آن هم با طناب دار قبل از طلوع خورشید جمع شده اند پرسید : دیدن مرگ یک انسان اینقدرهیجان انگیز است ؟ من واقعا قصد این ها را از تجمع در برابر اجرای حکم اعدام نمی دانم ولی هرچه فکر می کنم دیدن مرگ یک انسان نباید این همه آدم را سر صبح جمع کند . حکم اعدام هنوز هست تا وقتی که این جایگاه ها پر از ببینده باشد .